za to zla komuna dawala im emerytury...

a przy okazji, skurwysyny z pisuaru chca odebrac im te swiadczenia, malo obchodzi ich przy tym fakt ze pobiera je 1 osoba...

Wladze polskie w '36 wyjezdzajacym do Hiszpanii automatycznie odbieraly polskie obywatelstwo!

Niestety, strona republikańska uległa buntownikom i w lutym 1939 roku Dąbrowszczacy przeszli przez francuską granicę, kończąc w ten sposób swój szlak bojowy. Republika padła miesiąc później, a Hiszpania przez następne trzydzieści pięć lat była rządzona przez juntę generała Franco. Tymczasem dla polskich uczestników walk w Hiszpanii zamiast odpoczynku i wytchnienia, nadchodziły - co może wydawać się dziwne - jeszcze cięższe czasy:

Polscy żołnierze brygad międzynarodowych nie mogli wrócić do Rzeczpospolitej, gdyż jako komuniści byli prześladowani przez sanacyjny rząd i trafiali do więzień. Nie mogli też wyjechać do jedynego wówczas komunistycznego kraju - Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich, gdyż tam - pomimo swoich przekonań - oskarżani o szpiegostwo na rzecz Polski byli mordowani. Nie mogli nawet pozostać we Francji, gdyż ta przyjęła już kilkaset tysięcy hiszpańskich uchodźców.

Część z nich wyemigrowała do Ameryki, część mimo wszystko wróciła potajemnie do ojczyzny, inni rozjechali się po Francji, a niewielka grupa zasiliła szeregi Francuskiej Legii Cudzoziemskiej. Gdy wybuchła II Wojna Światowa nieliczni Dąbrowszczacy wzięli w niej udział w szeregach Wojska Polskiego. Jednak nawet po jej zakończeniu nie zaznali spokoju - w tym samym czasie, gdy na Pradze powstawała ulica ich imienia, wielu z nich trafiało do więzień - komunistyczne władze PRL eliminowały wszystkich tych, którzy mogliby im zagrozić. Dzisiaj żyje tylko kilkudziesięciu z ponad pięciu tysięcy polskich weteranów walk w Hiszpanii. Niezależnie od ich przekonań politycznych należy podziwiać ich odwagę okazaną nie tylko na polu walki, ale także w gorzkich powojennych latach.