Ostatnio rozmyślałem na temat tego, skąd biorą mi się te wszystkie zapędy do pomagania ludziom, ta empatia, stały niedosyt i myśl "ja tu sobie siedzę w ciepłym pomieszczeniu, a ludzie na dworze z głodu i z zimna umierają..."
Nagle zaświtało w mojej głowie słówko "altruizm", ale czy na pewno jest to altruizm?... Wszystkie działania, które podejmujemy, mające na celu pomoc innym ludziom, zwierzętom, mają na celu zaspokoić NASZĄ chęć pomagania. To nasza misja, powołanie, przeznaczenie... takie pomaganie, uspokajanie i wspieranie w cierpieniu... Ale czy nie robimy tego z potrzeby zaspokojenia własnych potrzeb?... Potrzeba samorealizacji... Niecki już dawno zbluzgał uczucie jakim jest współczucie... ja tego nie zrobię, ale poddam pod wątpliwość... Czy nie jest tak, że wszyscy jesteśmy egoistami?
Niezależnie od tego, jak postrzegamy świat, wszystko co widzimy, czujemy, słyszymy, ma swoje ujście w naszym mózgu. Więc jeżeli dasz kawałek chleba bezdomnemu, stajesz się radosny, spełniony, zadowolony ('zadowolony' to najgorsze słowo pod słońcem!)...
Potrzeba niesienia pomocy - czy nie jesteśmy skazani na ciągłe zaspokajanie naszych potrzeb? Może altruizm nie istnieje, a jest tylko drugim biegunem zjawiska o nazwie egoizm?